Konferencja „Zaburzenia depresyjno-lękowe w chorobach przewlekłych. Jak pomóc?” dobiegła końca. W czasie dwóch dni było z nami ponad 400 osób. Refleksje, emocje, rady i wskazówki pozostaną z nami.

Czas na podziękowania. Bardzo dziękuję Pani Profesor Iwonie Maroszyńskiej Dyrektor Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki za wyrażenie zgody na organizację konferencji w gościnnych progach Instytutu, wszystkim pracownikom szpitala i Pani Teresie Cieślak Fundacja ICZMP za pomoc.

Bardzo dziękuję Anna Grabarczyk Fundacja Huśtawka i Jarek Stępień Fundacja Innopolis jako współorganizatorom za podjęcie bez wahania decyzji o współpracy i rozumienie się bez słów.

Bardzo dziękuję według kolejności wystąpień prelegentom i organizacjom pozarządowym: Agacie Kobylińskiej,Tomaszowi Bilickiemu, Grażynie Patejuk, Joannie Sass-Gust i Fundacji Słonie na balkonie, Annie Stefaniuk-Grams, Bognie Kędzierskiej i Fundacji Gajusz, Jackowi Pyżalskiemu, Annie Marii Wesołowskiej, Sebastianowi Zielińskiemu, Annie Zakrockiej-Szmajda, Jackowi Jankowskiemu i Fundacji Krwinka, Justynie Krakowiak-Misiuna, Annie Grabarczyk.

Bardzo dziękuję za wsparcie i obecność dyrektorom, nauczycielom szkół szpitalnych z Łodzi i z całej Polski oraz Młodzieżowego Ośrodka Socjoterapii nr 4 w Łodzi.

Bardzo dziękuję przedstawicielkom organizacji pozarządowych, Fundacji LedGo Równać Szanse dla Środowiska, Fundacji Gajusz i Fundacji Trampolina, które indywidualnie udzielały informacji o nieodpłatnych formach wsparcia dzieci, młodzieży, rodziców i opiekunów.

Szczególne podziękowania kieruję do nauczycieli naszej SPS nr 146 za pomoc, za inspiracje, za wkład i zaangażowanie w organizację konferencji.

Bardzo poruszający punkt programu konferencji -głos, a nawet krzyk dzieci i młodzieży, będących w stanach depresyjno-lękowych wywoływał łzy wzruszenia u wielu uczestników konferencji. Bardzo dziękuję Martynie, Mai, Zosi, Adzie, Bartkowi, Sebastianowi, Weronice, Nikoli, Paulinie, Łucji za to, że podjęliście się przeczytania trudnych anonimowych tekstów wkładając w nie własną wrażliwość.

Nie mogę nie wspomnieć słów Zuzki, która przez 2 dni fotografowała przebieg konferencji i spontanicznie zabrała głos. Na moje pytanie: Co sądzi o konferencji? Odpowiedziała: na konferencji jest taka prawda, jak my się czujemy, tylko ludzie nie chcą słuchać prawdy, boją się jej. Wolą się nie zagłębiać i wolą słyszeć kłamstwa…

Nie mogę też nie wspomnieć o mamie, która do mnie podeszła zapłakana i powiedziała: Moje dziecko jest w tej chwili w oddziale psychiatrycznym w Łodzi, róbcie więcej takich konferencji…. Pozostałyśmy w długim uścisku…

Wielkie podziękowania za obecność, za ważne rozmowy, refleksje, zadumę i niezwykłe skupienie.

Bardzo serdecznie dziękuję wszystkim, którzy mieli swój udział w nadawaniu kształtu tej konferencji, dziękuję Aniu, Jarku.

Mariola Adamczyk

Dyrektor Szkoły Podstawowej Specjalnej nr 146 w Łodzi